Tunesië: toegang tot de Sahara

Dinsdag 02.10.2012 – 08u03: Na een matige nacht worden we wakker op de boot omdat af en toe mensen de gang passeren waarin we liggen te slapen. We verhuizen naar het dek van de boot waar we ontbijten terwijl we de andere kant van de wereld zien naderen. Afrika komt minuut per minuut dichterbij. Een dikke drie uur later varen we de haven van Tunis binnen. Het duurt dan echter nog anderhalf uur vooraleer we ook onze boot kunnen verlaten. Hoe kan het ook anders, we zijn in Afrika!

Dinsdag 02.10.2012 – 12u37: Eens we van de boot gereden zijn, wacht ons de eerste serieuze grensovergang. Gelukkig wordt er bij ons weinig tot niets gecontroleerd. Het is dus enkel een kwestie van aan te schuiven om de juiste documenten afgestempeld te krijgen. Geduldig wachten we onze beurt af en worden van het ene naar het andere loket doorgestuurd. Eén van de douaniers probeert ons nog even 20 euro af te troggelen, maar tevergeefs. Drie loketten en anderhalf uur later worden alle stempels en documenten een laatste keer gecontroleerd en mogen we Tunesië binnen rijden. Africa, here we come!

Dinsdag 02.10.2012 – 14u06: De eerste taak die ons te doen staat in Tunis, is geld afhalen en de auto voltanken. Buiten alle verwachtingen om verlopen beide taken zeer vlotjes. In vergelijking met de stress van steden in Italië & Sicilië verloopt het hier allemaal op uiterst aangename wijze: geen auto’s die ons tegen overdreven snelheden proberen voor te steken of constant getoeter achter ons gat… Heerlijk. En ook voor onze portefeuille is de kennismaking met Tunesië een aangename zaak: 60 liter diesel in onze auto en nog eens 80 liter in de jerrycans voor minder dan 70 euro.

Dinsdag 02.10.2012 – 16u18: Aangekomen in Nabeul, gaan we op zoek naar de enige camping om onze eerste nacht op Afrikaanse bodem door te brengen. We rusten er wat uit en trekken even later de stad in. Bij de plaatselijke beenhouwer laten we letterlijk een stukje van een schaap kappen om ’s avonds op ons bord couscous te serveren.

Woensdag 03.10.2012 – 10u21: Rustdag vandaag. Na een rustig ontbijt beginnen we aan het opmaken van een planning voor de volgende twee weken. We nemen er onze roadbooks bij en beginnen te lezen in de Lonely Planet. Uitzoeken wat er te zien is in Tunesië en hoe we dat alles op één of andere manier aan elkaar gereden krijgen blijkt al gauw een volledige dagtaak te zijn. En de dagen gaan snel in een land waar de zon om 18u ondergaat.

Donderdag 04.10.2012 – 09u52: Onderweg naar Sidi Bou Said passeren we nog eens in Tunis. Opvallend is hier de mix van erg Westerse of moderne dingen met sterk traditionele zaken. Zo zie je hier geregeld een dikke BMW rijden terwijl er aan de andere kant van de straat een man met paard en kar een andere man op een ezeltje voorbij probeert te steken.

Donderdag 04.10.2012 – 10u28: We bezoeken Sidi Bou Said, een traditioneel dorpje en blijkbaar dé Medina die terug te vinden is op alle toeristische foldertjes van Tunesië: witte huisjes met blauwe deuren en smeedwerk staan schouder tegen schouder langs elkaar op een heuvel. We vinden het allemaal wel mooi, maar vooral super toeristisch waardoor het veel van zijn charmes verliest. Wel grappig om er nog eens Kempisch te horen terwijl er een nieuwe buslading toeristen arriveert!

Donderdag 04.10.2012 – 13u33: In een poging om het noordelijkste punt van Afrika te vinden, passeren we Cap Bizerte. Noch onze kaart van Tunesië, noch onze gps zijn echter gedetailleerd genoeg om ook Cap Blanc of Rass Ben Sekka te vinden. We beslissen dan maar door te rijden naar Cap Serrat. De weg gaat langs kleine wegjes door het platteland richting de kust. We genieten met volle teugen van het prachtige landschap waarin kleine boerderijtjes links en rechts verspreid liggen. Regelmatig komen we boeren tegen die onderweg zijn met hun schapen of vee. Prachtig om te zien…

Donderdag 04.10.2012 – 17u17: Net voor het donker komen we aan in Cap Serrat. Vanaf hier loopt een gravelweg langs de kustlijn. Op zoek naar een mooi slaapplaatsje, komen we onderweg nog enkele kwade en blaffende honden tegen. Raampjes toe en verder rijden! Uiteindelijk vinden we een geweldige plek om te overnachten en zien de zon nog net ondergaan in de zee. Na het avondeten genieten we nog van een spectaculaire sterrenhemel vooraleer we gaan slapen.

Vrijdag 05.10.2012 – 7u22: Wat is het heerlijk om wakker te worden met enkel het geluid van de zee en een boer die in de verte op zijn schapen roept. We rijden verder langs de gravelweg die de kust volgt. Onderweg mogen we ook voor het eerst bijna onze schop en zandplaten bovenhalen. Op een zanderig stuk rijden we vast…spannend! Maar na wat voor- en achteruitgerij geraken we er dan toch nog net uit. De rest van de dag rijden we verder over kleine wegen richting het zuiden.

Vrijdag 05.10.2012 – 16u24: Even voorbij Téboursouk rijden we een veldwegje in en vinden een mooie plek langs een ruïne in de velden. Even later rijdt de plaatselijke boer voorbij. Met een grote glimlach meldt hij ons dat het geen enkel probleem is om hier te overnachten. “Tunésie à votre service. Bienvenue!”.

Zaterdag 06.10.2012 – 9u06: Na ons ontbijt rijden we enkele kilometers verder naar Dougga, een archeologische Romeinse site die door Unesco als Werelderfgoed erkend werd. Tot onze grote verbazing zijn we er (op enkele werkloze gidsen na) compleet alleen. We lopen er een dikke twee uur rond tussen de restanten van huizen, tempels, thermen en een indrukwekkend amfitheater.

Zaterdag 06.10.2012 – 17u11: Een stukje voorbij Feriana, gaan we op zoek naar een slaapplaats. We rijden een veldwegje in en rijden enkele honderden meters verder wanneer we een geschikt plaatsje zien opduiken. In de verte zien we iemand met geiten en schapen. Eens we onze motor hebben stilgelegd, komt de jongeman naar ons toe gewandeld. Met ons boekje Afrikaanse talen in de hand vragen we in gebrekkig Arabisch of we hier mogen slapen. “Hal min al-mum-kin ‘an ‘u-khay-ya-ma hu-naa?”. “Dormir?”, antwoordt de jongen. Al snel blijkt hij even weinig Frans te kunnen als wij Arabisch, maar met de nodige gebaren maakt hij toch duidelijk dat we hier gerust kunnen overnachten. Hij blijft nog een hele tijd bij ons, al kunnen we niet veel zeggen. Even later nemen we een foto van hem samen met zijn schapen en printen deze voor hem uit met ons mini-printertje. Hij is er super blij mee! Wanneer we onze tent beginnen op te zetten, komen er ineens nog drie andere mannen naar ons toe gewandeld. Enthousiast wijst één van hen naar zijn huis. Als we iets nodig hebben, moeten we het maar gaan vragen.

Zaterdag 06.10.2012 – 19u31: Net op het ogenblik dat Julie onze borden vol eten schept, komt één van bovenstaande drie mannen in het donker aangereden met zijn auto. Met alweer met een enorme glimlach komt hij op ons afgestapt. Dit keer heeft hij een thermosje koffie en twee glaasjes mee. Wanneer hij zijn thermosje later op de avond terug komt ophalen, brengt hij ook nog twee plastic flesjes olijfolie mee (of althans, we vermoeden toch dat het olijfolie is…). Goed gezind van zoveel gastvrijheid kruipen we ons bed in voor een heerlijke nacht.

Zondag 07.10.2012 – 7u42: Wanneer onze tent net opgeplooid is, komt de herdersjongen Magdhi nog even dag zeggen. We ontbijten terwijl hij uitgebreid onze auto bestudeerd. Wanneer we een half uurtje later vertrekken zwaait hij ons nog lang uit.

Zondag 07.10.2012 – 11u53: We komen wat vroeger dan gepland aan in Tozeur en beslissen dus nog een stukje verder te rijden naar Nefta en de woestijnsite Ong Jemal. Met elke kilometer die we verder rijden, naderen we niet alleen de woestijn, maar stijgt ook recht evenredig de temperatuur. Even later geeft de thermometer 38°C aan en staan we plotseling voor een enorme zandduin. We proberen één van onze gps-tracks te volgen, al blijkt dat niet altijd even eenvoudig. De track kruist soms zandbergen van ruim 30 meter hoog… Dan toch maar er om heen. Terwijl Julie haar uitstekende capaciteiten als co-piloot mag botvieren, doet Bram zijn best om nergens vast te rijden. Zoals altijd blijkt het een kwestie van voldoende snel te rijden en vooral niet te stoppen in los zand. Alles samen rijden we zo bijna twee uur door de woestijn richting Tozeur. Een goede oefening voor de Sahara die nog op ons ligt te wachten!

Zondag 07.10.2012 – 15u28: Aangekomen in Tozeur, gaan we op zoek naar een camping. De enige campsite die echter open is, blijkt niet veel meer dan vier parkeerplaatsen groot. Achterin ligt wel nog een mooi stukje grond voor tenten onder de palmbomen, maar daar kunnen we met onze Landrover helaas niet onder. Dan maar op de zanderige parking staan. Gelukkig is er wel een internetverbinding en kunnen we alzo nog eens wat foto’s & dagboekverhalen posten op de website…

Zondag 07.10.2012 – 19u17: Vermits er naast de kampeerparking een café blijkt te liggen waar ze de voetbalmatchen live op groot scherm uitzenden en dit voor de helft van de stadsbevolking het hoogtepunt van de week blijkt te zijn, beslissen we om het gejuich en geroep te laten voor wat het is en gaan we eten in een lokaal restaurantje. We genieten er (in alle rust) van een uitstekende couscous op Tunesische wijze. Na nog wat dagboekverhalen te hebben neergeschreven, kruipen we de tent in voor een eerder lawaaierige nacht.

Maandag 08.10.2012 – 15u23: De weg naar Douz loopt dwars over ‘El Chott’, een gigantisch zoutmeer. Kilometers lang rijden we rechtdoor terwijl het links en rechts van ons afwisselend wit van het zout of bruin van het zand kleurt. Zo ver we kunnen zien, is het landschap vlak. Geen boom, geen struik of berg te zien.

Maandag 08.10.2012 – 17u31: Na een korte dagrit komen we aan in Camping Desert Club. Wanneer we door de poort rijden, worden we aangestaard door een groepje mensen die in de bar iets zitten te drinken. We rijden de camping verder op en zien plotseling vijf compleet uitgeruste Landrover Defenders staan. Er langs staan ook nog twee giga-camions. Het blijkt om een groep Zwitsers te gaan die vijf dagen door de Sahara gaan rijden. Gerust gesteld dat deze ervaren Sahara-rijders over min of meer dezelfde uitrusting beschikken als wij, parkeren we onze Defender iets verder in de rij.

Dinsdag 09.10.2012 – 11u43: Vandaag staat er een toertje in de streek van Douz op het programma. Na een kort bezoek aan Es Sabria, een klein dorpje aan de rand van de woestijn, vervolgen we onze weg met een stuk dwars door de woestijn. De hemel kleurt ook vandaag compleet blauw en de temperatuur stijgt richting 40°C. Zo ver we kunnen zien, zien we enkel zand, zand, zand en af en toe een dromedaris....Heerlijk!

Woensdag 10.10.2012 – 10u12: Aangezien we gisteren op de camping vernamen dat het sinds drie weken niet meer mogelijk is om bepaalde stukken van de woestijn zonder gids door te rijden, beslissen we om langs de “gewone” weg naar Ksar Ghilane te rijden. Deze “gewone” weg blijkt achteraf een gravelweg langs de dorpjes Techine en Beni Kadesh: mooie afwisselende gravelwegen langsheen weidse landschappen en prachtige vergezichten. Onderweg is het ook tijd voor Julie’s eerste stukken door Afrikaans zand. Af en toe liggen er immers kleine zandduinen over de weg. Julie goes offroad voor gevorderden met klamme handjes!

Woensdag 10.10.2012 – 17u04: Aangekomen in Ksar Ghilane blijkt dit niet meer te zijn dan een mini-dorpje langs de duinen van de woestijn. We worden in Campement el Bibene verwelkomt door een vriendelijke man die blij is dat er nog eens gasten zijn. We blijken er immers compleet alleen te staan, maar genieten er des te meer van de rust en de sterren.

Donderdag 11.10.2012 – 10u37: We wandelen door Ksar Ghilane. Naar eigen zeggen wordt hier alles met vier huizen en een hond als stad beschouwd. Ksar Ghilane is dus met zeker 20 huizen (en misschien geen honden, maar wel meer dromedarissen dan mensen) een groooote stad. We keuvelen door de zandwegjes en nemen enkele foto’s van dit gezellige woestijndorpje.

Donderdag 11.10.2012 – 13u53: We verlaten Campement el Bibene en doen een poging om de ruïnes van Ksar Ghilane te vinden. Eens we de oase van het dorp uitrijden, lijkt de woestijn echter ineens wel héél erg heuvelachtig.  Voor ons ligt een landschap vol kleine bulten van los zand. Bovendien weten we niet exact waar de ruïne ligt. Het is dus wat zoeken als een speld in een hooiberg…of beter: een zandberg. We beslissen dan maar om de ruïnes te laten voor wat het is en langs enkele pistes door de woestijn verder te rijden naar Campement Ain Esba.

Donderdag 11.10.2012 – 14u24: We vragen in het dorp de juiste richting naar Ain Esba en vertrekken op een brede piste de woestijn in. Al gauw vermindert echter het aantal bandensporen en enkele kilometers verder wordt het behoorlijk onduidelijk naar waar de piste precies loopt. Plotseling staan we in het midden van de zandduinen en weten we niet meer of het links, rechts of rechtdoor is. Ook op de gps is er geen enkele track zichtbaar. Bram stapt uit en gaat wat verder kijken op zoek naar een duidelijk pad. Enkele tientallen meters verder ziet hij een duidelijker spoor lopen en we beslissen een poging te doen om er naar toe te rijden. Helaas, we bevinden ons tussen vier duinen van los zand en bij de eerste bocht rijden we vast. In enkele seconden tijd zakt de auto volledig weg in het losse zand. Zandplaten losmaken en graven maar! Een half uurtje later zitten de zandplaten onder de auto en lukt het ons om eruit te rijden…. Oef! We beslissen om op zeker te spelen en rijden terug naar Ksar Ghilane om van daaruit onze route over gravelwegen te vervolgen.

Donderdag 11.10.2012 – 17u19: Na een bezoek aan Campement Ain Esba bleek deze niet alleen veel te duur te zijn voor wat hij waard was, maar ook een norse uitbater te bezitten. We beslissen daarom onze route naar Chenini verder te vervolgen via gravelwegen. Even voor zonsondergang rijden we van de piste af om ons te parkeren voor de nacht. Plots kletst er iets van het dak af. Blijkbaar is het scharnier van het deksel van de kleinste kist op het dak losgekomen. We zetten het deksel snel vast met een spanriem en rijden nog een kleine kilometer verder de steenwoestijn in. We installeren ons en beginnen te koken. In welke richting we ook kijken is er helemaal niets of niemand te zien. Zalig…

Vrijdag 12.10.2012 – 6u04: We worden wakker wanneer de eerste zonnestralen vlak boven de horizon een weg naar onze daktent vinden. Terwijl onze tent binnenin eerst zacht rood en daarna oranje kleurt, worden we langzaam wakker. Wanneer we een blik naar buiten werpen door één van de vier raampjes aan onze tent, zien we zover als we kunnen zien niets dan versteend zand en blauwe lucht. Voorts is het muis-, muisstil. Even lijkt het of de wereld van ons alleen is. Wat een heerlijke manier van wakker worden op je verjaardag…

Even naar de bakker lopen achter koffiekoeken zit er niet in en brood hebben we niet meer, dus wordt het een ontbijt met pannenkoeken en chocomousse (die we gisterenavond nog snel maakten). Het wordt een feestelijk verjaardagsontbijt voor Julie met allerlei pakjes die ze voor ons vertrek nog meegekregen had van haar thuis, inclusief vlagjes, kroon, kaarsjes en een happy birthday-muziekdoosje.

Vrijdag 12.10.2012 – 15u17: Na een kort bezoek aan de ruïnes van Chenini, komen we aan in Douiret. Tegen de flank van een heuvel bevinden zich de ruïnes van een oude, verlaten stad. De restanten van de huizen van de semi-nomaden die deze streek ooit bewoonden, staan op sprookjesachtige wijze naast en bovenop elkaar gestapeld. Geen architect ter wereld die kan geloven dat deze huizen ooit gebruikt werden. Scheve en steile trapjes leiden naar haast onbereikbare huizen of ruimtes. Andere woningen werden dan weer compleet uit de rotsen gehouwen. Aan de voet van de stad werden een aantal ruïnes gerestaureerd tot hotelkamers. In tegenstelling tot Chenini worden we hier niet meteen omsingeld door andere toeristen of opdringerige gidsen. En wel in tegendeel: we zijn hier zowaar compleet alleen – aangenaam! Gecharmeerd door het feeërieke decor, besluiten we om een nachtje te boeken in het hotel. Het is tenslotte Julie haar verjaardag vandaag. We installeren ons in onze kamer die uit de rotsen werd uitgehouwen, nemen snel een douche en maken bij zonsondergang nog een prachtige wandeling tussen de ruïnes vooraleer we ons verjaardagsgewijs te goed doen aan een Tunesisch viergangenmenu in het hotelrestaurantje.

Zaterdag 13.10.2012 – 9u23: Na het ontbijt in het hotel, vertrekken we richting Ksar Ouled Soltane. Om niet tot in Tatouine te moeten rijden, proberen we via een shortcut-gravelweg naar het dorpje te reizen. Na wat zoeken denken we het vertrekpunt van de piste gevonden te hebben. Twintig kilometer verder splitst de piste echter verschillende keren en wordt het dus moeilijk om de juiste weg nog te vinden. Uiteindelijk rijden we naar een huis in de verte om de weg te vragen. Daar aangekomen komt er een vriendelijke oude man naar ons toe. Hij stelt spontaan voor om een stukje voor te rijden tot aan de asfaltweg.

Zaterdag 13.10.2012 – 11u42: Omdat we bij nader inzien niet veel zin hebben om tussen de toeristen de Ksar van Ouled Soltane te bezoeken, rijden we uiteindelijk rechtstreeks door naar Zaafrane. Ook hier staat een Ksar, maar zonder de bussen vol toeristen. De gorfa’s, die lang geleden door semi-nomaden gebruikt werden als opslagruimte voor voedsel en later tijdens de oorlog ook als huis dienst deden, staan er mooi rond een binnenpleintje. We genieten en nemen enkele foto’s.

Zaterdag 13.10.2012 – 16u18: Na een korte tussenstop in Medinene rijden we verder door naar Metameur. Ook hier liggen gorfa’s rond een binnenplein. Er staat nog een laatste bus met toeristen, maar een oud vrouwtje dat samen met haar man de site beheert, maakt duidelijk dat we hier kunnen kamperen. We parkeren onze auto aan de rand van het plein dat meer weg heeft van een filmdecor dan van een camping…heerlijk!

Zondag 14.10.2012 – 6u34: We worden wakker van het geschuifel en geklik van een kruk. Het blijkt de ‘gardien’ van de site te zijn die slecht te been is. Nadat we zijn opgestaan en ontbeten hebben, komt de vriendelijke man bij ons zitten om een praatje te slaan. Uiteindelijk praten we meer dan een uur over zandplaten, Wereldoorlog II en het Belgische koningshuis. We wijzigen ons plan en rijden niet naar Zarzis, maar beslissen om onze reis naar Libië in dit prachtige decor verder voor te bereiden. Af en toe komt er een bus toeristen aan die dan meestal meer in onze auto geïnteresseerd lijken dan in de ruïne zelf.

Maandag 15.10.2012 – 7u06: We staan vroeg op en ontbijten gauw om zo snel mogelijk richting de Libische grens te kunnen vertrekken. Wanneer we de grens naderen, rijden we enkele kilometers langs winkeltjes met gigantisch veel dozen op straat. We vermoeden dat hier net voor de grens wel regelmatig wat “dingen van de camion vallen”. Kilometers lang rijden we voorbij TV’s, frigo’s, tapijten, jerrycans met benzine,… en mannen die wapperen met dikke pakken Libische geld. Een poging om ons Tunesisch geld te wisselen in het laatste bankkantoor voor de grens, blijkt tevergeefs, want de deuren zijn gesloten. We wisselen onze laatste Tunesische dinars dan toch maar bij zo’n wapperende man. Vlak voor de grenszone, passeren we ook nog enkele vluchtelingenkampen…

Maandag 15.10.2012 – 10u38: Aangekomen aan de Tunesische grenspost, schuiven we aan in de rij. Wanneer het onze beurt is, worden onze paspoorten zonder veel problemen afgestempeld. Ze doen echter wel moeilijk over de exit-stempel voor de auto. Na wat heen- en weergeloop, 3 agenten, 2 officieren en 1 kolonel later, krijgen we dan toch de nodige stempel. Op naar de Libische kant van de grenspost!