België: het vertrek

Zondag 23.09.2012 – 10u06: Nog snel even de watertank vullen en de waterniveaumeter van Yuri testen voor we kunnen vertrekken. Terwijl Pi nauwlettend de indicatie-ledjes in het oog houdt, vult Bram de watertank bij vanop het dak. Ineens zien we water stromen langs de zijkant van de auto…vreemd!


In eerste instantie veronderstellen we dat Bram wat water gemorst heeft, maar al gauw merken we dat het water via het zijraam uit de auto zelf stroomt. We vrezen voor het ergste. Rampscenario’s als een ontplofte watertank en dito auto vol met water flitsen door ons hoofd. Maar uiteindelijk blijkt het nog wel mee te vallen. De tank staat bol van de waterdruk wegens overvol en het water komt daardoor via de ontluchtingsdarm naar omhoog tot aan het raam. Snel wat water aflaten… Eén ding is zeker: alle aansluitingen van de watertank zijn waterdicht. Mikken op het voorlaatste indicatie-ledje is vanaf nu de boodschap!

Zondag 23.09.2012 – 13u27: Na de allerlaatste to-do-dingen van ons lijstje geschrapt te hebben en alles op een onwaarschijnlijke wijze ergens in onze Landrover geduwd te krijgen, worden we aan tafel geroepen voor een allerlaatste spaghetti. Ondertussen zijn behalve de broers & zussen van Bram ook de ouders van Julie in Lovenjoel gearriveerd. Drukte als nooit tevoren ten huize Rumbaut!

Zondag 23.09.2012 – 13u42: Nu ook de zus van Julie aangekomen is en we snel nog een ijsje naar binnen gewerkt hebben, zijn we klaar voor vertrek. Iedereen naar buiten. Verzameld rond de auto, klinken we nog even met een fles Champagne op een goede reis.

Joris geeft, naar voorbeeld van Liesbeth & Pi gisterenavond, nog onverwacht een speech’ke. Met een krop in de keel is de tijd gekomen om afscheid te nemen van iedereen. Moeilijk, zo’n afscheid voor meer dan een jaar. Met tranen in de ogen, stappen we in onze Landrover. We rijden de tuin uit terwijl er zich achter ons een stoet van familie vormt. We zwaaien tot we de straat uit zijn en niemand meer achter ons zien… Beseffen wat er gaat komen, doen we nog niet. Misschien gelukkig maar.

Twee kilometer verder, stoppen we even om elkaar te zoenen. Op een onwaarschijnlijke reis. Op oneindig veel hoogtepunten en evenveel verrassingen. Op ons avontuur. En vooral: op ons.

We zijn weg. Echt weg.